sábado, 26 de febreiro de 2011

"Que non crean ó maltratador, que sempre volve ás andadas"


A avoa María, ós seus 73 anos conta en "Impotencia, dor e fatiga" os seus 20 anos de agresións
EFE
"Que non teñan medo, que non desistan, que non crean nunca o que lles diga o maltratador, porque volven ás andadas" é a mensaxe que lanza María Domínguez Meriel, de 73 anos, tras relatar a súa vida, a súa convivencia durante preto de 20 anos cun maltratador co que tivo seis fillos, ó que denunciou sen éxito e do que só logrou separarse polo canónico, tras mediar o Arcebispado de Valladolid.
Acompañada da súa neta Cristina, que enxalza a súa valentía en épocas nas que iso da violencia machista simplemente non existía, a avoa non dubida, ás veces coas bágoas a piques de agromar, en recordar a súa historia; esa que escribiu e que baixo o título Impotencia, dor e fatiga espera publicar algún día e que sirva de testemuño para as novas xeracións.
A avoa Maruja é unha muller sinxela, nacida en Villardondiego, en Zamora, nunha familia de pai pastor e nai ama de casa; a maior de tres irmáns, cunha infancia "moi feliz" e une espírito inquedo que a levou ós 16 anos a marchar a Toro, para traballar nunha casa.
Só tivera un noivo durante tres anos e por carta, como era habitual daquela, cando coñeceu o que sería o seu marido e maltratador, un fontaneiro vividor co que casou ós 19 anos. Nada máis casar viu que aquilo non iría ben pero o seu amor - "eu queríao moito pero el a min nada"-, o seu intento de salvar o matrimonio, e os seus cinco fillos -unha morreu- obrigárona a convivir con el ata os 38 anos, no medio de celos, insultos, golpes e infidelidades continuas.
María lembra o seu traslado a Valladolid para intentar salvar o matrimonio, o día no que o seu marido lle pegou á súa nai, ou esoutro en que lle transmitiu unha enfermidade venérea, ou os seus intentos de abusar dunhas curmás, e eses golpes diarios que denunciaba en Comisaría e que caían en saco roto, coa propia patrulla que a devolvía á casa.
"Entraba no cuarto coma unha culebra, agarrábame polos pelos e dábame contra o berce metálico da nena máis pequena. Tiña os peitos negros coma o carbón dos golpes", evoca do seu pesadelo. "Que fago para separarme?", preguntábase María, que recorreu a Don Blas, párroco das Hermanitas da Cruz de Valladolid, a quen lle espetou: "ou me di como me separo ou hai unha morte, non aguanto máis". E deu os seus froitos, a súa separación, unha das primeiras canónicas, deu paso a que o xuíz botase de casa o marido. Pero aínda lle quedaban días de denuncias falsas por parte da súa ex parella que a levaron a pasar 24 horas no cárcere, e varios anos nos que el, xa cunha nova muller, continuou axexándoa, perseguíndoa.

Ningún comentario:

Publicar un comentario